اگر می خواهیم جهان را از وضعیت نابهنجار کنونی برهانیم و انسان ها را از رنج نجات بخشیم، باید نجات جهان بشریت را از نجات کودکان از وضعیت نابهنجار روانی عاطفی کنونی آغاز کنیم!
تعلیم و تربیت کودک، کار ساده ای نیست؛ علم، مهارت، تخصص و هنری، دانش محور و کاری بسیار ظریف و دقیق است، باید آن را آموخت و به کار بست؛ و گر نه، با آن که بچه هایمان را دوست داریم و هدف، انگیزه و نیت خوب و زیبایی داریم، وقت بسیاری صرف بچه ها می کنیم و پول و هزینه زیادی برای آنها می پردازیم و حرص و جوش فراوانی در این زمینه می خوریم و برای بالابردن دانش،مدرک تحصیلی و برای رشد آنها، خود را به هر آب و آتشی می زنیم و به خاطر تامین آینده شان، سختی های زیادی را متحمل می شویم، ولی به آنها آسیب می زنیم و خسارات جبران ناپذیری وارد می کنیم و آنها را معیوب و ناقص می کنیم!
با کمال تاسف، ما به دلیل نا آشنایی و بلد نبودن تعلیم و تربیت کودکان،محیط خانه را به پادگانی نظامی، تبدیل ساخته و فکر می کنیم که باید خودمان در آن فرماندهی و امر و نهی کنیم! لذا خانه خود را میدان جنگ قدرت و نزاع و مخاصمه قرار می دهیم! و بدین گونه است که ندانسته و ناخواسته به فرزندانمان، ظلم و ستم می کنیم و به آزار و اذیت و شکنجه آنها می پردازیم و خود را نزد آنان، زورگو، بدزبان و بدرفتار معرفی می کنیم و زمینه مخالفت،عصیان، سرپیچی، جواب دادن،حرمت شکنی و عاق والدین شدن آنان را فراهم می آوریم و آنها را نیز به خودشان بدبین می کنیم و نزد خودشان، فرزندانی بد و نمک نشناس و گناهکار می سازیم! و آخرت آنان را نیز همانند دنیایشان، سوزان و پر از رنج و عذاب می سازیم!
آری زشت ترین تراژدی بشری و مصیبت بارترین فاجعه انسانی و چنین ضربات سهمگین و هولناکی که ما به فرزندانمان وارد می سازیم، فقط و فقط معلول جهل و نادانی و بلد نبودن و یاد نگرفتن تعلیم و تربیت کودک است!
بنا بر این قبل از بچه دار شدن، با فراگیری دانش تعلیم و تربیت کودک، خود را آماده سازید و اگر دارای فرزند هستید، آموختن این دانش و مهارت را در اولویت قرار دهید و برای آن وقتی اختصاص دهید! و گرنه محصول عملکرد غلط و نادرست خود را خیلی زود می بینید و رنج و عذاب و تلخی بسیاری را در طول زندگی خود خواهید چشید و خواهید چشاند و در آخرت نیز نخواهید توانست پاسخگوی خداوند باشید که چرا تعلیم و تربیت کودک را یاد نگرفته اید و این همه فجایع به بار آورده اید!
در آغوش گرفتن، نوازش و به ویژه بوسیدن، بر بهداشت و سلامت روانی و جسمی فرزندانتان، تاثیر زیادی دارد؛ زیرا نیاز عاطفی و روانی او را برآورده می سازد، ترشح هورمون استرس را در بدنش کاهش می دهد و دستگاه ایمنی بدن او را تقویت می کند و شخصیتی آرام برای او رقم می زند. البته اگر خودش به هر دلیلی تمایل نداشت، به اجبار او را در آغوش نگیرید و نبوسید و علت آن را جستجو کنید!! گفتنی است نوازش و بوسیدن فرزند، برای والدین هم آثار مثبت فراوانی همچون افزایش سطح آکسی توسین و آندورفین که موجب آرامش و سرخوشی است، در بر دارد.