فرزند خود را معیوب و ناقص نکنید و او را خشن، عصبی یا شرمسار و خجالتی مسازید!

بچه ها، آینه، بازتاب و محصول تعلیم و تربیت ما هستند! بدین رو  اگر بچه ها رابا انتقاد، سرزنش و توبیخ بزرگ کنید، به خود، بی اعتماد می شوند! و اگر آنها را با پرخاش و خشونت، تربیت کنید، به انسانی عصبی، جنگجو، خشن و متخاصم تبدیل می گردند! اگر او را بترسانید و تهدید کنید،  انسانی بزدل، نگران، ناتوان و ضعیف می شوند! اگر با تمسخر و خیط کردن مواجه شوند، فردی شرمسار و خجالتی می گردند! مواظب باشید فرزند خود را ناقص، رنجور، مضطرب و غمگین مسازید!

از مچ گرفتن، شرمنده ساختن و اعتراف گرفتن از کودکان، دوری گزینید!

هرگز در کمین فرزند خود ننشینید، مچ گیری نکنید و با این کار زشت، حرمت شکنی ننمایید؛ مبادا ین کار را زرنگی تلقی کنید!  اگر هم به طور اتفاقی، به خطای فرزند خود، پی بردید، به رویش نیاورید!  او را شرمنده نسازید و  از وادار نمودن فرزند به اعتراف به خطا، خودداری کنید که اعتماد به نفس و از آن بالاتر، عزت و حرمت نفس فرزندتان را، در هم می شکنید!   

از کودکی، آنها را عروس و داماد کسی نکنید!

ازدواج و تشکیل خانواده، از امور مهم و تاثیر گذار زندگی است که باید در زمان مناسب، پس از پیدایش زمینه و آمادگی، آن هم با بررسی، دقت و انتخاب آگاهانه، صورت پذیرد! بر این اساس نامگذاری کودکان به عروس و داماد کسی، آثار منفی روانی و اجتماعی زیادی در پی دارد.

بچه ها را به زور بغل نکنید و به آغوش کسی نفرستید!

بچه ها را در زمینه به آغوش آمدن و بوسه دادن، آزاد بگذارید؛ بچه ها را به زور، در آغوش نگیرید و ناخواسته، به بغل نزدیکانی همانند عمو، دایی، خاله و  عمه و دوستان خانوادگی نفرستید و آنها را برای بوسه دادن، تحت فشار و اجبار قرار ندهید!! خواسته او  را محترم بشمارید!

فرزندتان را به نمایشگری، مجبور نکنید!

هیچ گاه فرزند خود را به نمایش دادن جلو دیگران، مجبور نکنید تا دیگران به وجد آیند و نه بگذارید کسی او را به نمایشگری مجبور سازد! اگر خودش دوست داشت شعری را بخواند یا کاری را به نمایش بگذارد، او را تحسین کنید!