حریم احساسات کودکانه فرزند خود را پاس بدارید!

حریم احساس شادی و اندوه کودکانه اش را پاس بدارید و به حساب آورید؛ اگر عروسک محبوب او در هم شکسته و بسیار اندوهگین شده است، غمش را سبک نشمارید، او را مسخره نکنید به او نگویید: اصلا مهم نیست! عروسک که جان ندارد! غم تو بیهوده است و ... زیرا یا این کار حریم درک و احساسات کودک را محترم نشمرده اید! پس با او همراهی و همدلی کنید، تسلایش دهید و غم های کودکانه اش را التیام بخشید. 

با کودک خود آنچنان رفتار کنید که از او در مقابل خودتان انتظار دارید!

اگر می خواهید شما را «تو» خطاب نکند و شما را محترم بدارد شما نیز او را «تو» خطاب نکنید و محترم بشمارید. اگر می خواهید که کودکتان به شما اعتماد کند، شما هم به او اعتماد کنید. اگر می خواهید او به نگرش و تحلیل شما توجه کند و بها بدهد، به دنیا و تحلیل های کودکانه اش بها بدهید، هرگز فکر نکنید او نمی فهمد و او را به نافهمی متهم نکنید که در دوران پیری، فکر می کند شما نمی فهمید و شما را به نافهمی متهم خواهد کرد! این همان درسی است که از شما آموخته است!!

نقش های سه گانه خود را بشناسید و آن را به خوبی ایفا کنید

والدین و به ویژه مادر برای کودک، سه نقش اساسی دارند: 1. منبع تغذیه 2. منبع عشق و در نتیجه 3.منبع حیات و زندگی هستند؛ ایفای صحیح این سه نقش، می تواند سرمنشأ امنیت اساسی و آرامش عاطفی برای فرزندتان تا پایان عمر باشد! پس با تغذیه خوب و ارایه و بذل محبت کافی به صورت مداوم به فرزندتان آرامش دهید و مراقب رفتار و کردار و گفتار خود باشید!

با مشروط کردن محبت یا طرد و سرزنش، کودک خود را نگران نکنید که عوارض نامطلوبی در پی دارد.

کودکی که پیوسته نگران دریافت محبت، پذیرش و تایید، قهر و بی مهری والدینش باشد، به واکنش های اضطرابی مثل جویدن ناخن، ادرار بی اختیاری و بهانه جویی های آزاردهنده، رو می آورد یا از کودکان وابسته ای می شود که با حالت چسبندگی به مادر، هم خودش رنج می برد و هم مادر را اذیت می کند. پس همواره دوستدار، پشتیبان، پذیرشگر، تاییدگر، همراه و یاور فرزندتان باشید تا احساس ایمنی کند و سالم بماند.

به فرزند خود اجازه انتخاب بدهید تا رشد کند و زندگی مناسب خود را بیابد!

در همه امور شما تصمیم نگیرید و فرزندتان را به انجام آن مجبور نکنید؛ بگذارید در غذا، لباس، جای نشستن، بازی یا نشستن کنار شما و دیگر امور جزیی، خودش انتخاب کند و تصمیم بگیرد؛  تا انتخاب و تصمیم گیری را فرا بگیرد و رشد و استقلال یابد و بر احساس عزت نفس و اعتماد به نفسش افزوده شود و اهمیت و آزادی خود را دریابد و زندگی را عرصه همکاری ببیند نه محیط کشمکش، نزاع و لجبازی !!!