اگر به صورت پی در پی از روش "قهر کردن، نگاه نکردن، بی توجهی، سکوت و حرف نزدن با فرزندتان،" استفاده کنید، در او احساس بی ارزشی، خوب نبودن بلکه بد بودن ایجاد می کنید در نتیجه تا پایان عمر یا از نزدیک شدن به دیگران اجتناب خواهد کرد یا همواره به دیگران خواهد چسبید و هرگز رفتار معتدل و احساسات مناسبی در ارتباطاتش نخواهد داشت! از این روش فقط در مواردی بسیار مهم، آن هم به ندرت و در مدتی بسیار کوتاه،، می توان استفاده کرد.
توجه و اهمیت دادن به غذا، استراحت، پوشاک، بهداشت، ورزش و وضعیت تحصیلی بسیار مهم و نیکو است اما بیشتر از آن باید به بهداشت، سلامت روانی و حفظ و شادابی و نشاط، پرورش شخصیت و تعالی معنوی روح او توجه و اهتمام داشته باشیم.
مهمترین وظیفه و رسالت پدر و مادر، تعلیم و تربیت و رشد و شکوفایی فرزندان است. مبادا بپنداریم که ما این کار بزرگ آشنا هستیم و آن را بلد هستیم!! برای آن که به اسم تربیت فرزند، به آنان ضربه و آسیب جبران ناپذیری وارد نکنیم، باید حداقل پنجاه ساعت آموزش ببینیم! و ده ها کتاب مطالعه کنیم! از آموختن روش صحیح پرورش فرزند غفلت مورزید!