فراگیری و یاد گرفتن تعلیم و تربیت کودک، ضروری و لازم است!

تعلیم و تربیت کودک، کار ساده ای نیست؛ علم، مهارت، تخصص و هنری، دانش محور و کاری بسیار ظریف و دقیق است، باید آن را آموخت و به کار بست؛ و گر نه، با آن که بچه هایمان را دوست داریم و هدف، انگیزه و نیت خوب و زیبایی داریم، وقت بسیاری صرف بچه ها می کنیم  و پول و هزینه زیادی برای آنها می پردازیم  و حرص و جوش فراوانی در این زمینه می خوریم و برای بالابردن دانش،مدرک تحصیلی و برای رشد آنها، خود را به هر آب و آتشی می زنیم و به خاطر تامین آینده شان، سختی های زیادی را متحمل می شویم، ولی  به آنها آسیب می زنیم و خسارات جبران ناپذیری وارد می کنیم و آنها را معیوب و ناقص می کنیم!

با کمال تاسف، ما به دلیل نا آشنایی و بلد نبودن تعلیم و تربیت کودکان،محیط خانه را به پادگانی نظامی، تبدیل ساخته و فکر می کنیم که باید خودمان در آن فرماندهی و امر و نهی کنیم! لذا خانه خود را میدان جنگ قدرت و نزاع و مخاصمه قرار می دهیم! و بدین گونه است که ندانسته و ناخواسته به فرزندانمان، ظلم و ستم می کنیم  و به آزار و اذیت و شکنجه آنها می پردازیم و  خود را نزد آنان، زورگو، بدزبان و بدرفتار معرفی می کنیم و زمینه مخالفت،عصیان، سرپیچی، جواب دادن،حرمت شکنی و عاق والدین شدن آنان را فراهم می آوریم و آنها را نیز به خودشان بدبین می کنیم و نزد خودشان، فرزندانی بد و نمک نشناس و گناهکار می سازیم! و  آخرت آنان را نیز همانند دنیایشان، سوزان و پر از رنج و عذاب می سازیم!

آری زشت ترین تراژدی بشری و مصیبت بارترین فاجعه انسانی و چنین ضربات سهمگین و هولناکی که ما به فرزندانمان وارد می سازیم، فقط و فقط معلول جهل و نادانی و بلد نبودن و یاد نگرفتن تعلیم و تربیت کودک است!

بنا بر این قبل از بچه دار شدن، با فراگیری دانش تعلیم و تربیت کودک، خود را آماده سازید و اگر دارای فرزند هستید، آموختن این دانش و مهارت را در اولویت قرار دهید و برای آن وقتی اختصاص دهید! و گرنه محصول عملکرد غلط و نادرست خود را  خیلی زود می بینید و رنج و عذاب و تلخی بسیاری را در طول زندگی خود خواهید چشید و خواهید چشاند و در آخرت نیز نخواهید توانست پاسخگوی خداوند باشید که چرا تعلیم و تربیت کودک را یاد نگرفته اید و این همه فجایع به بار آورده اید!

مشکلات، ناراحتی و نگرانی خود را با کودکان، در میان نگذارید!

ذهن و احساس بچه ها، جایگاه ذخیره و بازتاب مشکلات شما نیست؛ پس هرگز با بچه ها درد دل نکنید! از جهان، روزگار، همسر، فرزند و خویشاوندان خود، نزد آنها گله و شکایت نکنید! چون باعث نگرانی، بدبینی، خشم و افسردگی آنها می شود و به رشد آنها، آسیب می زند. 

از شادی و شور و نشاط کودکان، ممانعت و جلوکیری نکنید!

بچه ها، با شادی، نشاط، بازیگوشی و  بی خیالی به دنیا می آیند؛  ما هم همین طور بوده ایم، اما به دلیل آموزشهای غلط و حوادث و تجارب تلخ، لذت و شادی و بازیگوشی را فراموش کرده و به آن  نام دیگری نهاده ایم! بگذارید بچه های ما با این سرمایه خدادادی، زندگی کنند! شادی را منفی نپندارید؛ از آن منع  و جلوگیری مکنید! 

در سرزمین وجود فرزندتان، عشق و محبت بکارید تا قدرشناسی و نیکی درو کنید!

سرزمین وجود فرزند شما، آماده کشت هر بذری است؛ با گفتار و کردارتان در وجود فرزندتان، فقط عشق و محبت بکارید؛ تا از هم اکنون تا پایان عمر، از سوی فرزندتان، قدرشناسی و نیکی دریافت کنید. از کاشتن بذر دشمنی و نفرت، توهین و تنفر، پرخاش و خشونت، در فرزندتان، خوداری کنید که دیر یا زود، خودتان میوه تلخ و زهرآگین آن را برداشت و به ناچار مصرف خواهید کرد!!

فرزند خود را معیوب و ناقص نکنید و او را خشن، عصبی یا شرمسار و خجالتی مسازید!

بچه ها، آینه، بازتاب و محصول تعلیم و تربیت ما هستند! بدین رو  اگر بچه ها رابا انتقاد، سرزنش و توبیخ بزرگ کنید، به خود، بی اعتماد می شوند! و اگر آنها را با پرخاش و خشونت، تربیت کنید، به انسانی عصبی، جنگجو، خشن و متخاصم تبدیل می گردند! اگر او را بترسانید و تهدید کنید،  انسانی بزدل، نگران، ناتوان و ضعیف می شوند! اگر با تمسخر و خیط کردن مواجه شوند، فردی شرمسار و خجالتی می گردند! مواظب باشید فرزند خود را ناقص، رنجور، مضطرب و غمگین مسازید!